Hij er uit, of ik er uit!

Een goede medewerker komt mijn kamer binnen (de deur staat meestal open). Hij is duidelijk geëmotioneerd, zeg maar woest. Hij  wil geen minuut langer met X samenwerken, dit was echt de laatste druppel.

Nu zijn goede medewerkers meestal niet de makkelijkste. Ze stellen hoge eisen aan zichzelf en dus ook aan anderen, die daar soms niet aan kunnen voldoen. 
Ik hoor zijn relaas aan, om hem stoom af te laten  blazen en vervolgens beaam ik dat ik het allemaal heel vervelend is en
dat ik  zijn ontslagbrief dan helaas wel tegemoet zie. Zijn verbazing is enorm. Vervolgens leg ik hem uit dat een bedrijf per definitie een samenwerkingsverband is. Als iemand weigert samen te werken, houdt het dus op. Zo'n iemand moet lekker voor zichzelf beginnen, of iets anders zoeken waarbij hij geen rekening met anderen hoeft te houden. Hij bindt wat in. Ik geef aan dat ik waarschijnlijk niet het antwoord gegeven heb wat hij verwachtte, maar wat verwachtte hij dan wel? Hij verwachtte natuurlijk dat ik X zou ontslaan, of  tenminste de wacht aan zou zeggen. O.K., dat had ik kunnen doen, maar wat als Y over een week bij mij binnen komt stormen omdat hij niet met jou wil samenwerken? Langzaam dringt het besef door. 
Ik ben blij dat hij bij mij binnengestormd is, maar ik kan het niet voor hem oplossen. Hij kan niet samenwerken met X, dat is zijn probleem. Ik wil hem daar wel bij helpen, wat kunnen we daar samen aan doen? In ieder geval moet hij zelf kijken hoe hij kan bijdragen aan een oplossing. Als hij daar over nagedacht heeft praten we verder. Gaat hij zelf het gesprek aan met X, of doe ik dat eerst? Gaan we met zijn drieën in gesprek? Het maakt mij niet uit. Ik ben overal voor in, maar het moet wel opgelost worden. Daar zal ik zeker op toezien en achteraf met beiden over praten, met daarbij de vraag wat ze geleerd hebben van de situatie.